Από τις μπουζουκοπαράγκες της Μυκόνου αγανακτισμένοι τσιφτετέλληνες αντιστέκονται με σαμπάνιες...
Υπάρχει άραγε πιο επώδυνη συνέπεια από τους άδικους και δυσβάσταχτους φόρους; Από τα αποτρόπαια ληστρικά χαράτσια; Από τις κατακρημνίσεις των μισθών, των συντάξεων; Από τις στρατιές των ανέργων; Από την εκκωφαντική σιωπή των νέων Ελλήνων πτυχιούχων - επιστημόνων που τους έκλεψαν το μέλλον; Υπάρχει κάτι περισσότερο σκληρό από την κατακλυσμιαία εκμηδένιση των ονείρων και των ελπίδων ενός λαού που παραδέρνει στις ουρές της εφορίας σαν οικονομικός μελλοθάνατος; Ναι! Υπάρχει! Η βλακεία!
Η τεράστια, ουρανομήκης βλακεία, σε συνδυασμό με την απροκάλυπτη χυδαιότητα, τη χύμα μαγκιά, αλλά κυρίως αυτήν τη θλιβερή αμετροέπεια γνωστών ασημαντοτήτων, αυτών που καλλιέργησε μαζικά η μεταπολιτευτική λαϊκοπόπ κουλτούρα, η οποία αποθεώθηκε από θεωρητικούς κοινωνιολόγους σε όλα τα πρωτοσέλιδα του Τύπου και τις έγχρωμες οθόνες της εθνικής μας αποβλάκωσης οι οποίες ανέδειξαν την κάθε μηδαμινότητα σε υπέρτατη αξία. Άλλο είναι λοιπόν να παράγεις μελωδικούς λαρυγγισμούς και άλλο να παράγεις σκέψη. Το ένα είναι δωρεάν, στο δεύτερο κόβεις πανάκριβο εισιτήριο. Δεν χωράει το τζάμπα.
Το πατριωτικό κοινό
Ο δημοφιλής λαϊκός βάρδος, από τις επαναστατικές επάλξεις της κοσμοπολίτικης Μυκόνου, θεώρησε πρέπον και εθνικό του καθήκον μπροστά σε ένα αμιγώς πατριωτικό κοινό, το οποίο αποτελούσαν εφοπλιστές, επιχειρηματίες, πολιτικές καλτσοδέτες και άλλες κοινωνικές ομάδες της πρωτοπορίας – δηλαδή ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα του μέσου Έλληνα που εκφράζει ο Ρέμος – να καταθέσει την πολιτική του άποψη για την αναπηρία του υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας, κυρίου Σόιμπλε.
Η επιλογή της τοποθεσίας και η χρονική στιγμή ήταν οι πλέον κατάλληλες: Σε μια παραλιακή μπουζουκοπαράγκα, όπου το μέσο κεφάλι κόστιζε όσο οι εξαμηνιαίες αποδοχές του μέσου Έλληνα – μπροστά σε ένα ακτιβιστικό στα τσιφτετέλια και τα ζεϊμπέκικα, κοινό που κολυμπούσε στη σαμπάνια, η πιο ακριβή τιμή φιάλης της οποίας, σύμφωνα με κάποιους, έφτανε τις 25.000 ευρώ – βρήκε πρόσφορο έδαφος να εξαγγείλει, σε άψογα ελληνικά, τον ευγενή πατριωτικό του λόγο, να ορθώσει το αντιστασιακό του ανάστημα ως καλλιτέχνης.
Πρόκειται για έναν πανηγυρικό που χαρακτηρίζεται από υψηλή πολιτική επιχειρηματολογία και εμφορείται από γνήσιο πατριωτικό πάθος και έντονη συγκρουσιακή διάθεση. Στην κορυφαία στιγμή του ελληνικού γλεντιού, ο Ρέμος ακούστηκε ξαφνικά να λέει στο ενθουσιώδες κοινό: «Αυτό θα δει ο Σόιμπλε και θα περπατήσει ο π@ύστ$ς. Θαύμα, παιδιά, σηκώθηκε ο Σόιμπλε και περπάτησε ο π@ύστ$ς!».
Δεν είναι μαγκιά...
Στη χώρα μας η χυδαιότητα ενίοτε ερμηνεύεται και ως μαγκιά. «Το παλικάρι μιλά έξω από τα δόντια»... Ωστόσο, οι αμέτρητοι και σιωπηλοι χιλιάδες άνεργοι νέοι επιστήμονες, με διατριβές και διδακτορικά, άνθρωποι που υπερβαίνουν κατά πολύ σε αριθμούς τις μυθώδεις αποδοχές του λαϊκού βάρδου, νιώθουν εκμηδενισμένοι από αυτήν τη χυδαία – από κάθε άποψη – εκπροσώπηση και υπεράσπιση των δικαίων τους. Όλη η χώρα μπορεί να νιώθει ταπεινωμένη με παρόμοιας αισθητικής δηλώσεις, όταν μάλιστα αυτές εκφράζονται από ομάδες που δεν έχουν θιγεί από την πρωτοφανή ανθρωπιστική καταστροφή. Είναι αηδιαστικά ανατριχιαστικό, άτομα μεγάλης οικονομικής επιφάνειας καθώς και πολιτικές παρουσίες σαν της κυρίας Καϊλή, η οποία απειλούσε να «ρίξει» την κυβέρνηση Παπανδρέου για το μνημόνιο, να περιφέρουν τη θλίψη τους και τον πολιτικό τους προβληματισμό για διέξοδο από την κρίση στην Ψαρού της Μυκόνου ανάμεσα στους πιο αμέτοχους στην οικονομική κρίση Έλληνες.
Ας μην αισθάνεται το βάρος της ευθύνης των εθνικών μας δικαίων ο κύριος Ρέμος. Η Ελλάδα την οποία διασκέδαζε – υποθέτουμε έναντι αδράς αμοιβής – στην αμμουδερή παραλία της Μυκόνου, είναι αυτή για την οποία κόβονται οι μισθοί μας, οι συντάξεις μας, είναι αυτή για την οποία πληρώνουμε χαράτσια, είναι αυτή για την οποία θυσιαζόμαστε και χάνουμε τις δουλειές μας, είναι αυτή που ευθύνεται για τη νεομετανάστευση των καλύτερων ελληνικών μυαλών, τα οποία καταφεύγουν στην ξενιτιά, είναι αυτή η χυδαία και αμετροεπής Ελλάδα που δημιούργησε τη φούσκα που πληρώνουμε όλοι μας – όχι πάντως οι ευτυχείς Κορύβαντες της «Ψαρου-συναυλίας» του.
Πιο συγκεκριμένα, η επιχείρηση με την οποία συνεργάστηκε, πρωταγωνίστησε το 2009 σε ένα επεισόδιο φοροδιαφυγής - μαμούθ, με αποτέλεσμα να πέσει και «καμπάνα» 4 εκατ. ευρώ, αφού όμως έγινε πρωτοσέλιδο και πρώτο θέμα στα δελτία ειδήσεων.
Ο τζίρος
Επίσης, σύμφωνα με υπηρεσιακούς παράγοντες του ΣΔΟΕ, τα συνεργεία ελέγχου διαπίστωσαν ότι η επιχείρηση αυτήν τη φορά εξέδωσε τα φορολογικά στοιχεία που όφειλε, με τις πληροφορίες να αναφέρουν ότι ο τζίρος τη συγκεκριμένη ημέρα έφτασε στις 420.000 ευρώ. Ό,τι δηλαδή βγάζει ο μέσος Έλληνας, τον οποίο εκφράζουν οι δηλώσεις του κυρίου Ρέμου, ο οποίος μάλιστα μιλά και για… υποκρισία!...
Τέλος, πόσο μπορεί κάποιος με αυτής της εμβέλειας τη δημοτικότητα να μην προστατεύει στοιχειωδώς τον εαυτό του από το ατόπημα όχι της χυδαιότητας των λόγων, αλλά της απρεπούς συμπεριφοράς απέναντι στην αναπηρία;
Με αυτήν τη συμπεριφορά του δεν προσβάλλει όλους ανεξαιρέτως τους ανάπηρους, τους ανθρώπους που ζουν μια προσωπική τραγωδία; Πώς είναι δυνατόν να εμπαίζει εν μέσω μεθυσμένων τσιφτετελάδων έναν άνθρωπο επειδή είναι καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι;
Η τεράστια, ουρανομήκης βλακεία, σε συνδυασμό με την απροκάλυπτη χυδαιότητα, τη χύμα μαγκιά, αλλά κυρίως αυτήν τη θλιβερή αμετροέπεια γνωστών ασημαντοτήτων, αυτών που καλλιέργησε μαζικά η μεταπολιτευτική λαϊκοπόπ κουλτούρα, η οποία αποθεώθηκε από θεωρητικούς κοινωνιολόγους σε όλα τα πρωτοσέλιδα του Τύπου και τις έγχρωμες οθόνες της εθνικής μας αποβλάκωσης οι οποίες ανέδειξαν την κάθε μηδαμινότητα σε υπέρτατη αξία. Άλλο είναι λοιπόν να παράγεις μελωδικούς λαρυγγισμούς και άλλο να παράγεις σκέψη. Το ένα είναι δωρεάν, στο δεύτερο κόβεις πανάκριβο εισιτήριο. Δεν χωράει το τζάμπα.
Το πατριωτικό κοινό
Ο δημοφιλής λαϊκός βάρδος, από τις επαναστατικές επάλξεις της κοσμοπολίτικης Μυκόνου, θεώρησε πρέπον και εθνικό του καθήκον μπροστά σε ένα αμιγώς πατριωτικό κοινό, το οποίο αποτελούσαν εφοπλιστές, επιχειρηματίες, πολιτικές καλτσοδέτες και άλλες κοινωνικές ομάδες της πρωτοπορίας – δηλαδή ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα του μέσου Έλληνα που εκφράζει ο Ρέμος – να καταθέσει την πολιτική του άποψη για την αναπηρία του υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας, κυρίου Σόιμπλε.
Η επιλογή της τοποθεσίας και η χρονική στιγμή ήταν οι πλέον κατάλληλες: Σε μια παραλιακή μπουζουκοπαράγκα, όπου το μέσο κεφάλι κόστιζε όσο οι εξαμηνιαίες αποδοχές του μέσου Έλληνα – μπροστά σε ένα ακτιβιστικό στα τσιφτετέλια και τα ζεϊμπέκικα, κοινό που κολυμπούσε στη σαμπάνια, η πιο ακριβή τιμή φιάλης της οποίας, σύμφωνα με κάποιους, έφτανε τις 25.000 ευρώ – βρήκε πρόσφορο έδαφος να εξαγγείλει, σε άψογα ελληνικά, τον ευγενή πατριωτικό του λόγο, να ορθώσει το αντιστασιακό του ανάστημα ως καλλιτέχνης.
Πρόκειται για έναν πανηγυρικό που χαρακτηρίζεται από υψηλή πολιτική επιχειρηματολογία και εμφορείται από γνήσιο πατριωτικό πάθος και έντονη συγκρουσιακή διάθεση. Στην κορυφαία στιγμή του ελληνικού γλεντιού, ο Ρέμος ακούστηκε ξαφνικά να λέει στο ενθουσιώδες κοινό: «Αυτό θα δει ο Σόιμπλε και θα περπατήσει ο π@ύστ$ς. Θαύμα, παιδιά, σηκώθηκε ο Σόιμπλε και περπάτησε ο π@ύστ$ς!».
Δεν είναι μαγκιά...
Στη χώρα μας η χυδαιότητα ενίοτε ερμηνεύεται και ως μαγκιά. «Το παλικάρι μιλά έξω από τα δόντια»... Ωστόσο, οι αμέτρητοι και σιωπηλοι χιλιάδες άνεργοι νέοι επιστήμονες, με διατριβές και διδακτορικά, άνθρωποι που υπερβαίνουν κατά πολύ σε αριθμούς τις μυθώδεις αποδοχές του λαϊκού βάρδου, νιώθουν εκμηδενισμένοι από αυτήν τη χυδαία – από κάθε άποψη – εκπροσώπηση και υπεράσπιση των δικαίων τους. Όλη η χώρα μπορεί να νιώθει ταπεινωμένη με παρόμοιας αισθητικής δηλώσεις, όταν μάλιστα αυτές εκφράζονται από ομάδες που δεν έχουν θιγεί από την πρωτοφανή ανθρωπιστική καταστροφή. Είναι αηδιαστικά ανατριχιαστικό, άτομα μεγάλης οικονομικής επιφάνειας καθώς και πολιτικές παρουσίες σαν της κυρίας Καϊλή, η οποία απειλούσε να «ρίξει» την κυβέρνηση Παπανδρέου για το μνημόνιο, να περιφέρουν τη θλίψη τους και τον πολιτικό τους προβληματισμό για διέξοδο από την κρίση στην Ψαρού της Μυκόνου ανάμεσα στους πιο αμέτοχους στην οικονομική κρίση Έλληνες.
Ας μην αισθάνεται το βάρος της ευθύνης των εθνικών μας δικαίων ο κύριος Ρέμος. Η Ελλάδα την οποία διασκέδαζε – υποθέτουμε έναντι αδράς αμοιβής – στην αμμουδερή παραλία της Μυκόνου, είναι αυτή για την οποία κόβονται οι μισθοί μας, οι συντάξεις μας, είναι αυτή για την οποία πληρώνουμε χαράτσια, είναι αυτή για την οποία θυσιαζόμαστε και χάνουμε τις δουλειές μας, είναι αυτή που ευθύνεται για τη νεομετανάστευση των καλύτερων ελληνικών μυαλών, τα οποία καταφεύγουν στην ξενιτιά, είναι αυτή η χυδαία και αμετροεπής Ελλάδα που δημιούργησε τη φούσκα που πληρώνουμε όλοι μας – όχι πάντως οι ευτυχείς Κορύβαντες της «Ψαρου-συναυλίας» του.
Πιο συγκεκριμένα, η επιχείρηση με την οποία συνεργάστηκε, πρωταγωνίστησε το 2009 σε ένα επεισόδιο φοροδιαφυγής - μαμούθ, με αποτέλεσμα να πέσει και «καμπάνα» 4 εκατ. ευρώ, αφού όμως έγινε πρωτοσέλιδο και πρώτο θέμα στα δελτία ειδήσεων.
Ο τζίρος
Επίσης, σύμφωνα με υπηρεσιακούς παράγοντες του ΣΔΟΕ, τα συνεργεία ελέγχου διαπίστωσαν ότι η επιχείρηση αυτήν τη φορά εξέδωσε τα φορολογικά στοιχεία που όφειλε, με τις πληροφορίες να αναφέρουν ότι ο τζίρος τη συγκεκριμένη ημέρα έφτασε στις 420.000 ευρώ. Ό,τι δηλαδή βγάζει ο μέσος Έλληνας, τον οποίο εκφράζουν οι δηλώσεις του κυρίου Ρέμου, ο οποίος μάλιστα μιλά και για… υποκρισία!...
Τέλος, πόσο μπορεί κάποιος με αυτής της εμβέλειας τη δημοτικότητα να μην προστατεύει στοιχειωδώς τον εαυτό του από το ατόπημα όχι της χυδαιότητας των λόγων, αλλά της απρεπούς συμπεριφοράς απέναντι στην αναπηρία;
Με αυτήν τη συμπεριφορά του δεν προσβάλλει όλους ανεξαιρέτως τους ανάπηρους, τους ανθρώπους που ζουν μια προσωπική τραγωδία; Πώς είναι δυνατόν να εμπαίζει εν μέσω μεθυσμένων τσιφτετελάδων έναν άνθρωπο επειδή είναι καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι;
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου