Η γυναίκα του ήταν όμορφη, ευαίσθητη αλλά φιλάσθενη. Ο άνδρας χρειάστηκε να φύγει στον πόλεμο, όπου πέρασε πολλές δυσκολίες και παρ’ ολίγο να χάσει και την ζωή του.
Προσευχόταν
καθημερινά να τον αφήσει ο Θεός να ζήσει για να γυρίσει ξανά στην πολυαγαπημένη του γυναίκα.
Όλη του η σκέψη ήταν να την σφίξει στην αγκαλιά του κι αυτό του έδινε κουράγιο να αντέξει την πείνα, το κρύο και τους τραυματισμούς.
Όταν τελείωσε ο πόλεμος, γεμάτος χαρά ξεκίνησε για το σπίτι του. Στο δρόμο όμως συνάντησε ένα οικογενειακό φίλο που τον συλληπήθηκε για την συμφορά που τους βρήκε.
«Ποιά συμφορά;» ρώτησε αυτός όλος ανησυχία.
«Δεν το έμαθες; Η γυναίκα σου έπαθε μία μολυσματική ασθένεια και έχει παραμορφωθεί το πρόσωπό της».
Ο άνδρας κάθισε στη μέση του δρόμου και έκλαψε πικρά. Όταν έφτασε στο σπίτι του αργότερα το απόγευμα, η γυναίκα του κατάλαβε πως ο αγαπημένος της είχε χάσει το φως του …
Νόμιζε πως είχε τυφλωθεί στον πόλεμο σε κάποια μάχη.. Τον αγκαλίασε όμως με την ίδια αγάπη και έζησαν ευτυχισμένοι για 15 χρόνια.
Μετά η γυναίκα πέθανε και ο άνδρας αφού της έκλεισε τα μάτια, άνοιξε τα δικά του!
Γιά 15 ολόκληρα χρόνια υποκρίθηκε τον τυφλό για να μην την πληγώσει …
Που τα βρίσκετε αυτά ρε παιδιά; Έλεος! Ένας άνδρας (ανώνυμος), μια γυναίκα (επίσης ανώνυμη) και ένας (τρίτος ανώνυμος) περαστικός φίλος! Ένας (άγνωστος) πόλεμος από όπου ο άνδρας (είπαμε ότι είναι ανώνυμος, έ;) επέστρεψε, αλλά έβρισκε κουράγιο προσευχόμενος στο Θεό! Η γυναίκα του (η ανώνυμη, ντε) τον αγαπούσε τόοοοοοσο πολύ, που όταν γύρισε από τον πόλεμο ΔΕΝ πήγε να τον πάρει από το (σταθμό; λιμάνι; αεροδρόμιο;) αλλά τον άφησε να γυρίσει ΜΟΝΟΣ του σπίτι! Σκρόφα! Ηθικό δίδαγμα. Αν αγαπάτε πολύ τη γυναίκα σας, στο τέλος θα πεθάνει πρώτη και θα τη γλιτώσετε. Κωλόφαρδοι!
ΑπάντησηΔιαγραφή