«Δεν ήξερα αν το επόμενο δευτερόλεπτο υπάρχει το παιδί μου. Δεν ήξερα τι θα μου πουν αν θα χτυπήσει το τηλέφωνο στο σπίτι μου. Ήμουν επί μήνες σχεδόν όλη την ημέρα έξω από την εντατική του Ιασώ.. Μία μέρα ήταν πολύ χάλια. Μου έλεγαν «Είναι δύσκολη η νύχτα του». Στην απόγνωση, στη θλίψη, στη θέα ότι φεύγει το δικό μου πλάσμα δε μπορούσα να συγκρατήσω τον εαυτό μου. Το πιθανότερο είναι ότι θα είχα κάνει πολύ μεγάλη τρέλα αν θα έφευγε. Δε θα το άντεχα. Θα τον ακολουθούσα! Δεν το είχα ξεστομίσει.. Νομίζω ότι μόνο εκείνος ένιωθε την απόφαση μου. Είχα απίστευτο δέσιμο μ' αυτό το πλάσμα και ακόμα έχω. Δεν είχα την πολυτέλεια να κοιτάξω εμένα. Ότι έκανα είχε σκοπό την επιβίωση του. Γι' αυτό και μάζευα το γάλα μου κάθε ημέρα και το έβαζα στην κατάψυξη ακόμα και όταν ο Χρήστος δε μπορούσε να πιει γιατί ήταν αδύναμος και πολύ μικρός. Όταν άρχισε μετά από δύο μήνες να πίνει γάλα, ήπιε το δικό μου. Δεν είχα δικαίωμα να κλαίω, να στεναχωριέμαι, γιατί έπρεπε το γάλα μου να είναι γλυκό και όχι πικρό. «Το γάλα σας είναι φάρμακο. Χρειαζόμαστε το γάλα σας και την προσευχή σας. Τα άλλα είναι δική μας υπόθεση», μου είχε πει η Άννα Βασιλειάδου την πρώτη φορά που είχα την τύχη να την γνωρίσω».
Η αγαπημένη ηθοποιός ομολογεί επίσης: «Η ζωή με τον Χρήστο είναι σαν τη ζωή της Σταχτοπούτας, απλώς ο δικός μου πρίγκιπας είναι λίγο πιο μικρούλης και είναι σάρκα από τη σάρκα μου και αίμα από το αίμα μου... Το παιδί μου μου έμαθε ότι αγαπάνε κάποιοι αγνά και ότι η δική του αγκαλιά σε ξεκουράζει και σε δίνει ελπίδα».
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου