απεβίωσε χθές σε ηλικία 107 ετών. Για περίπου πενήντα χρόνια ήταν αυτή που ύψωνε καθημερινά την Ελληνική σημαία στην αυλή του σπιτιού της στο χωριό Μαράσια, μερικές εκατοντάδες μέτρα από τα ελληνοτουρκικά σύνορα.
Για την προσφορά της στην πατρίδα είχε τιμηθεί από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Ελληνικό Στρατό, την Ακαδημία Αθηνών και όλη την τοπική κοινωνία.
H κηδεία της θα γίνει σήμερα στις 12 το μεσημέρι στο χωριό της τα Μαράσια...»
Η Βασιλική Λαμπίδου - Φωτάκη γεννήθηκε το 1904 στο Μεγάλο Ζαλούφι της Ανατολικής Θράκης. Από παιδί γνώρισε την ορφάνια και την πίκρα της προσφυγιάς, καθώς οι προστάτες - συγγενείς της μετακινήθηκαν κυνηγημένοι από τους Τούρκους στην Αδριανούπολη. Με την ανταλλαγή των πληθυσμών εγκαταστάθηκε προσωρινά στο Ελληνοχώρι Διδυμοτείχου και έπειτα στο Σάκκο Ορεστιάδας.
Παντρεύτηκε και απέκτησε τέσσερα παιδιά. Κι όταν έχασε τα τρία σε νεαρές ηλικίες, σε δύσκολες εθνικές στιγμές, άρχισε να βλέπει σαν δικά της παιδιά, όλα τα Ελληνόπουλα και ιδιαίτερα τα στρατευμένα.
Το 1962 εγκαταστάθηκε οριστικά στα Μαράσια. Το σπίτι της ήταν το τελευταίο του χωριού, κτισμένο δίπλα στο ακριτικό φυλάκιο των Μαρασίων. Συμμεριζόμενη από κοντά τα προβλήματα των νεαρών στρατιωτών, καθώς ζούσαν μακριά από τις οικογένειες τους, πήρε την μεγάλη απόφαση να τους συμπαρασταθεί, με αγάπη, τρυφερότητα, αφοσίωση και φιλοστοργία, σαν να ήταν η πραγματική τους μάνα. Έτσι έγινε η ενσάρκωση της άδολης χριστιανικής και πατριωτικής διακονίας και του ιδεώδους καρδιόβγαλτου εθελοντισμού.
Για δεκαετίες ολόκληρες μαγείρευε το φαγητό των φρουρών των συνόρων μας, έπλενε τα ρούχα τους, άκουγε τον παλμό της καρδιάς τους, μα και τις ανησυχίες τους, και καθημερινά ύψωνε παρά τα χρόνια της, την ελληνική σημαία για να κυματίσει περήφανα - όπως η ίδια έλεγε - στον ελληνικό ουρανό.
Συμβόλιζε τη Μάνα. Όσοι έκαναν τη στρατιωτική θητεία τους στον Έβρο, οι σημερινοί σαραντάρηδες και πενηντάρηδες, τη θυμούνται με λατρεία και ευγνωμοσύνη.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου