Η επιλεκτική ή κατά περίπτωση επίκληση του διεθνούς δικαίου φυσικά δεν πείθει κανένα για την ορθότητα της στρατιωτικής παρέμβασης, όχι πως έπρεπε να αφεθεί ο Καντάφι και το σάπιο καθεστώς του να δολοφονεί τον Λιβυκό λαό αλλά γιατί η επίκληση του διεθνούς δικαίου γίνεται μόνο αν πρόκειται ναεξυπηρετηθούν συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα και κατά κύριο λόγο της δύσης.
Το καθεστώς Καντάφι δεν έγινε ξαφνικά σε μια μέρα δικτατορικό, αντιδημοκρατικό και διεφθαρμένο αλλά στηριζόταν από την δύση γιατί εξυπηρετούσε τα δυτικά συμφέροντα. Η εξέγερση, αν και από πολλούς αμφισβητείται ότι ήταν αυθόρμητη και Αραβική υπόθεση, διευκολύνει την δύση βαφτίζοντας την επέμβασή της ανθρωπιστική και τις επιδιώξεις της σαν εγκαθίδρυση δημοκρατικών καθεστώτων στα Αραβικά κράτη. Αυτά όμως δεν πείθουν κανένα, όλοι γνωρίζουμε τους λόγους που γίνεται αυτή η επέμβαση που αποτελεί επανάληψη των επεμβάσεων στην Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν και σε άλλα μέρη του πλανήτη.
Για να γίνει αποδεκτή μια νομιμοποίηση στρατιωτικής επέμβασης πρέπει η δύση να κάνει πρώτα σκληρή αυτοκριτική για την στήριξη που παρείχε στα δικτατορικά, αντιδημοκρατικά και διεφθαρμένα καθεστώτα ανά τον κόσμο. Πρέπει να εφαρμόζει το δίκαιο προς κάθε κατεύθυνση και όχι επιλεκτικά, κατά περίπτωση και κατά το «δοκούν».
Σήμερα πολλοί λαοί στενάζουν κάτω από στυγνές δικτατορίες που προσχηματικά ονομάζονται δημοκρατίες. Τα ανατραπέντα καθεστώτα Μουμπάραγκ και Μπεν Άλι σε Αίγυπτο και Τυνησία αντίστοιχα ανήκαν στη «σοσιαλιστική» διεθνή. Άρα λίγο πριν τις εξεγέρσεις απολάμβαναν την στήριξη της «σοσιαλιστικής» διεθνούς. Θα υπάρξει κάποια αυτοκριτική αυτής της διεθνούς αξιόπιστη, τέτοια ώστε να μας δώσει το έρεισμα να αποδεχθούμε ότι αν συνταχθεί με την στρατιωτική επέμβαση, θα κινείται στα πλαίσια του διεθνούς δικαίου και όχι στα πλαίσια εξυπηρέτησης των δυτικών συμφερόντων.
Για εμάς τους Έλληνες υπάρχει και το «αγκάθι» της παράνομης κατοχής μέρους ανεξάρτητου κράτους (της Κύπρου) απ’ την Τουρκία.
Ένα άλλο «αγκάθι» που μας εμποδίζει να αποδεχτούμε τις καλές προθέσεις της δύσης είναι η περίπτωση του κρατιδίου του Μπαχρέιν όπου οι διαδηλωτές δολοφονούνται εν ψυχρώ και μάλιστα υπάρχουν καταγγελίες ότι έχουν εισέλθει στο Μπαχρέιν στρατιωτικοί απ’ την Σαουδική Αραβία και δολοφονούν αδιάκριτα. Φυσικά και κανείς δεν κάνει λόγο για το καθεστώς της Σαουδικής Αραβίας, γιατί άραγε;
Όταν γίνεται επίκληση του δικαίου πρέπει οι προτεινόμενες πράξεις, να αφορούν όλες τις περιπτώσεις και όχι κάποιες επιλεκτικά γιατί τότε οι πράξεις καταδικάζονται στην συνείδηση των ανθρώπων σαν προσχηματικά δίκαιες.
Οι τελευταίες αποφάσεις για στρατιωτική επέμβαση στην Λιβύη, επειδή δεν γίνεται αποδεκτό ότι έχουν σαν εφαλτήριο ανθρωπιστικούς λόγους ή λόγους εκδημοκρατισμού, πιθανό να ξυπνήσουν τα αντιαμερικανικά και αντιευρωπαϊκά αισθήματα του Λιβυκού λαού, ισχυροποιώντας το καθεστώς Καντάφι, γιατί κανένας δεν μπορεί να ξέρει την απάντηση των Λίβυων στο δίλλημα Καντάφι ή δυτικοκρατία. Ο κίνδυνος κατοχής της Λιβύης από δυτικά στρατεύματα δεν θα αντιμετωπιστεί απ’ τους Λίβυους σαν «μάννα εξ ουρανού». Το παράδειγμα του Ιράκ δεν είναι προς μίμηση. Οι εξελίξεις δεν θα είναι πάντως όπως πιθανολογούνται στα ΜΜΕ και τα ιστολόγια, θα υπάρξουν στρεβλώσεις, ανατροπές, εκπλήξεις και αδιέξοδα. Αυτοί που υπολογίζουν ότι ο Καντάφι δεν έχει αρκετούς υποστηριχτές ή δεν ξέρουν ή κινούνται από άλλες λογικές. Η πιθανότητα κατοχής ή διαμελισμού του κράτους της Λιβύης δεν θα είναι εύκολη υπόθεση για την δύση και καθώς τα δεδομένα αλλάζουν από ώρα σε ώρα το τέλος της κρίσης θα αργήσει. Η στρατιωτική επικράτηση δεν είναι «πανάκεια» για το τελικό αποτέλεσμα. Τα παραδείγματα στο Ιράκ και το Αφγανιστάν δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Οι αλλαγές στις συνήθειες, τις δοξασίες, τα πιστεύω και τα «θέλω» ενός λαού δεν είναι στρατιωτική υπόθεση ούτε η επιβολή καθεστώτος γίνεται πάντοτε δεκτή από τους λαούς. Οι αλλαγές γίνονται μετά από διεργασίες μέσα στους λαούς.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου