Τα Κίτρινα Ποδήλατα, με άλλα λόγια το σχήμα των αδελφών Αλέξανδρου και Γιώργου Παντελιά, συμπλήρωσε δέκα χρόνια παρουσίας στην ελληνική δισκογραφία και το γιόρτασε με την κυκλοφορία ενός
καινούργιου album που, εξ αφορμής αυτού του γεγονότος, έχει τον απλό τίτλο «10». Ακούγοντας το κανείς διαπιστώνει τη μεγάλη μουσική πρόοδο του συγκροτήματος που ξεκινώντας από τη φόρμα ηλεκτρικής μπαλάντας έχει φτάσει σήμερα σε ένα πιο σύνθετο ήχο με έξυπνη ισορροπία ηλεκτρικών και ηλεκτρονικών στοιχείων. Ταυτόχρονα η εξαρχής σοβαρή στιχουργία τους έχει κατακτήσει μια βαθύτητα και έχει διευρύνει τη θεματολογία της, καθιστώντας πλέον όλα σχεδόν τα τραγούδια τους το λιγότερο αξιόλογα.Προσωπικά - και δίχως την παραμικρή πρόθεση περιαυτολογίας - έχουμε έναν παραπάνω λόγο να είμαστε ιδιαιτέρως ικανοποιημένοι από αυτή την εξέλιξη, καθώς ήμασταν από εκείνους που, μέσα από τις σελίδες αυτής της εφημερίδας, υποστήριξαν τα Κίτρινα Ποδήλατα ήδη από την στιγμή που πρωτοεμφανίστηκαν. Είναι χαρά μας λοιπόν να βλέπουμε ότι τόσο το ένστικτο μας ως κριτικών μουσικής όσο και η εμπιστοσύνη που δείξαμε στους, τότε αλλά ακόμα και τώρα, νεαρούς αδελφούς Παντελιά δεν έκαναν λάθος καθώς όλο αυτό το διάστημα τα Κ. Π. ακολουθούν με συνέπεια και με αργά ίσως μα και σταθερά βήματα έναν εξελικτικό δρόμο προς τη συνεχή βελτίωση του επιπέδου της δουλειάς τους μα φυσικά και προς την ωρίμανση που είναι η αναγκαία και ικανή συνθήκη για να συμβεί η τελευταία. Δεν είναι λοιπόν και τόσο περίεργο που η συζήτηση μας μαζί τους ενώ ξεκίνησε με αφορμή τον καινούργιο τους δίσκο επεκτάθηκε τόσο πολύ και προεκτάθηκε σε τόσα άλλα θέματα ώστε σχεδόν κατέληξε εφ’ όλης της ύλης..
* Χωρίς αυτό να είναι αναγκαίο υπάρχει κάποιο στοιχείο ή στοιχείο που διαφοροποιεί αποφασιστικά αυτό τον δίσκο από τον αμέσως προηγούμενο σας αλλά και γενικά όσους κάνατε στα δέκα πρώτα χρόνια της πορείας σας;
Το συγκεκριμένο album κατά κάποιο τρόπο ξανασυστήνει στο κοινό το συγκρότημά περιέχοντας τις πιο αντιπροσωπευτικές φάσεις και στάδια απ’ τα οποία πέρασαν οι μουσικές ιδέες, οι ενορχηστρώσεις και η θεματολογία μας. Ολο αυτό μάλιστα προσπαθήσαμε να γίνει με έναν ήχο που να προτείνει μια άποψη διαφορετική και πιο εξελιγμένη απ’ τον προηγούμενο δίσκο. Αυτό έγινε όχι μόνον ως καλλιτεχνική ανάγκη, αφού πιστεύουμε πως ένα συγκρότημα που δρα στις ημέρες μας έχει υποχρέωση να μην επαναπαύεται και να προτείνει νέα πράγματα αλλά και για να εξυπηρετήσει τη συνολική αύρα του δίσκου και της θεματολογίας του. Κρατήσαμε λοιπόν τον, χαρακτηριστικό μας τα τελευταία χρόνια, δυνατό, ηλεκτρικό κιθαριστικό ήχο αναμιγνύοντάς τον με συνθέσεις που ακολουθούν κλασικές φόρμες που παίρνουν σάρκα και οστά μέσα από ένα κουαρτέτο εγχόρδων, ενώ υπάρχουν και στοιχεία ηλεκτρονικής μουσικής που πάντα μας συγκινούσαν και πολλές φορές στο παρελθόν ολοκλήρωναν το μουσικό μας οικοδόμημα.
* Τι θα είχατε αλήθεια να πείτε γυρίζοντας πίσω και συγκρίνοντας την προετοιμασία και την ηχογράφηση αυτού του δίσκου με εκείνες του ντεμπούτου σας;
Σαφώς σήμερα, δέκα χρόνια μετά, θα φτιάχναμε σίγουρα διαφορετικά εκείνο το πρώτο album και αυτό γιατί με τα χρόνια, τις συναυλίες, τις παραγωγές - τις οποίες πάντα επιμελούμαστε οι ίδιοι, απ’ την αρχή ως το τέλος - τις συνεργασίες με τόσο σημαντικούς καλλιτέχνες έχουμε αποκτήσει εμπειρίες που ήρθαν σαν φυσιολογική και υγιής εξέλιξη για το συγκρότημά μας! Βρήκαμε τη μουσική μας ταυτότητα σιγά - σιγά, βαδίζοντας σταθερά και κάνοντας πολλές περιοδείες που βοηθούν πολύ στο να βρεις τα θετικά και δυνατά σου σημεία αλλά και τον πιο άμεσα και ισχυρό τρόπο έκφρασης των μηνυμάτων που τα τραγούδια σου κρύβουν. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως εκείνη τη χρονική περίοδο δεν κάναμε επίσης το καλύτερο δυνατό για το πρώτο μας album. Απλά οι εμπειρίες μας τότε μας οδήγησαν σε αυτό ως το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Όταν πάντως καμιά φορά ακούμε τα παλαιότερα CD μας χαμογελάμε γιατί μπορούμε μέσα απ’ αυτά να δούμε πως μεγαλώνουμε μαζί με τη μουσική μας κι αυτό είναι υπέροχο!
* Υπάρχουν αλήθεια λίγα τραγούδια σε ποίηση του Νίκου Καββαδία για να έπρεπε να ανατρέξετε ξανά σε αυτόν για του στίχους ενός δικού σας;
Όχι βέβαια, αντιθέτως υπάρχει μια ολόκληρη κληρονομιά μελοποιήσεών τoυ - με κύριο εκφραστή τον Θάνο Μικρούτσικο - που οδήγησε και οδηγεί γενιές με τη διαχρονικότητα και τη σημαντικότητά της. Θυμόμαστε όταν ήμασταν μικροί, κυρίως έφηβοι, τα σημαντικά νοήματα του Καββαδία να διαμορφώνουν τον τρόπο σκέψης μας και κυρίως να μας εμπνέουν, να μας απελευθερώνουν κατά κάποιο τρόπο…Ειλικρινά με πολύ μεγάλο σεβασμό και εξίσου μεγάλο αίσθημα ευθύνης και αφού πήραμε τις ευλογίες των ανθρώπων που σχετίζονται άμεσα με το έργο του ποιητή αλλά και του ίδιου του Θάνου Μικρούτσικου ως «πατρική» πολύτιμη συμβουλή προσπαθήσαμε και εμείς να δώσουμε στη γενεά που μας ακούει όχι τόσο απλά ένα μελοποιημένο ποίημα αλλά μια αξία διαχρονική, κάποια νοήματα πολύ ιδιαίτερα και δυνατά σε εποχές όπου η νεολαία βομβαρδίζεται από το «εύκολο», το ευκαιριακό. Αφήνουμε στον χρόνο να δείξει αν το εγχείρημά μας αυτό είχε ουσία κι αν σεβάστηκε το βάρος της αξίας του υπέροχου αυτού ποιητή.
* Οι δύο διασκευές που υπάρχουν στον δίσκο μου άρεσαν αλλά και μου έκαναν εντύπωση για διαφορετικούς λόγους. Το μεν τραγούδι του Θεοδωράκη επειδή υπάρχουν ήδη αρκετές πολύ καλές εκτελέσεις του, πρόκειται για ένα λίγο - πολύ κλασικό τραγούδι και αυτό του Μούτση γιατί πολύ απλά...δεν το περίμενα από εσάς. Ποιο ήταν το κίνητρο σας για κάθε μία από αυτές;
Τα πρόσωπα πάντα είναι κυρίως στο επίκεντρο των επιλογών μας… Και έχει να κάνει καθαρά με αυτό που προείπαμε, ότι δηλαδή θεωρήσαμε χρέος μας στην εποχή των «εκπτώσεων» να δώσουμε στα νέα παιδιά αξίες καλλιτεχνικές, ιδέες και πρότυπα ανθρώπων με ουσία και διαχρονικό έργο. Φυσικά και οι επιλογές των τραγουδιών είναι πολυαγαπημένες μας και χαιρόμαστε που με τη σύμφωνη γνώμη των ίδιων των σπουδαίων συνθετών τους τα μοιραζόμαστε με το κοινό μας το οποίο, μέσα απ’ τη προσπάθειά μας αυτή, γνωρίζει και ξαναψάχνει το σημαντικό έργο τους. Το «Όμορφη Πόλη» είχε αρκετές και μοναδικές ερμηνείες από σπουδαίους τραγουδιστές απλά, κατά την ταπεινή μας άποψη, έλειπε η νέα πρόταση που θα οδηγήσει το τραγούδι στη νεότερη γενεά, δίπλα σε άλλα σύγχρονα ακούσματα και νοήματα. Όσο για το «Όνειρο»του Δήμου Μούτση χαιρόμαστε πολύ που δεν το περίμενες από εμάς γιατί δεν είχαμε ποτέ στο μυαλό μας να κάνουμε αναμενόμενα και τετριμμένα πράγματα.
* Πώς προέκυψε η συμμετοχή του Σπύρου Παπαδόπουλου και, αν επιτρέπεται, γιατί ακριβώς έπρεπε να συμμετάσχει εκείνος - ή οποιοσδήποτε άλλος γνωστός ηθοποιός - στο album;
Το τραγούδι στο οποίο συμμετέχει μιλάει για τις παραμέτρους της αυτοκριτικής αλλά και την εσωτερικής ανασκόπησης σε μια προσπάθεια ενός νέου ανθρώπου, ενός ανθρώπου που ονειρεύεται να δημιουργήσει, να υπάρξει, να δράσει με ηθική και αξιοκρατία στην εποχή της διαφθοράς και αναρωτιέται, όταν μερικές φορές λυγίζει, αν κάνει καλά που μένει πιστός στα θέλω και τη φιλοσοφία του αφού όλο φαίνεται να «χάνει». Ο Σπύρος Παπαδόπουλος είναι ένας άνθρωπος που με κόπο, δουλειά, συνέπεια και διαχρονική προσφορά έχει κατακτήσει το δικαίωμα του να μπορεί να «συμβουλεύσει» έναν νέο άνθρωπο να μη το βάλει κάτω, να συνεχίσει να κυνηγά το όνειρό του έχοντας σαν εφόδια την αγάπη για τη ζωή, τη δημιουργικότητα αλλά και την επιμονή και την υπομονή που ο χρόνος απαιτεί για να φτάσει και αυτός στα χρόνια, τις εμπειρίες και τα κεκτημένα του ιδίου. Φυσικά και έπρεπε να είναι γνωστός αλλά και επιτυχημένος μέσα από χρόνια δουλειάς και συνέπειας την εποχή που το πρότυπο της επιτυχίας για τα παιδιά είναι τα διάφορα «X-Factor» και το «Greek Idol».
* Στο «Τι Είναι Κράτος» βγάζετε μιαν οργή, ακόμα και ένα τσαμπουκά θα μπορούσα να πω που δεν μας είχατε συνηθίσει στο παρελθόν. Ποια ήταν η έμπνευση αυτού του τραγουδιού, τί προσπαθείτε να πείτε με αυτό και τί σημαίνει για εσάς;
Να μας επιτρέψεις να σου πούμε ότι διαφωνούμε εδώ, τα «Θα Πάρω φόρα», Θ΄ Αντέξω», «Ταξιδεύω Το Εγώ Μου», «Βαθιά Πληγή», «Πατρίδα Αναποφάσιστη» ακόμα και το «Η Ζωή Σου Φωνάζει» - για τους σκοπούς που υπηρετεί τουλάχιστον - είναι τραγούδια που τα τελευταία χρόνια λέμε και με ένταση και με τσαμπουκά, όπως επίσης και με λόγο και νόημα. Έτσι και το συγκεκριμένο, το οποίο δεν κρύβει κανέναν ανούσιο και εύκολο θυμό παρά μόνον την αγανάκτηση κάθε ανθρώπου που πασχίζει να επιβιώσει απέναντι σε ένα κράτος το οποίο, αντί να τον βοηθά και να τον προστατεύει, τον ταλαιπωρεί και τον υποβιβάζει. Κάποια πράγματα πρέπει να λέγονται δυνατά και με ένταση διότι οι εποχές απαιτούν άγρυπνες συνειδήσεις, ζούμε στον καιρό του απο-συντονισμού και της χειραγώγησης... Δεν είναι ανάγκη να είναι όλα τα τραγούδια με λογάκια του τύπου «Μωρό μου σε θέλω και με θέλεις και είμαι τρελός για σένα..», όχι ότι είναι κατακριτέο αλλά χρειάζεται και κάτι περισσότερο, λίγη ουσία. Το τραγούδι αυτό απλά λέει εκείνο που όλοι ξέρουμε και συζητάμε στα έξυπνα ελληνικά «πηγαδάκια» μας πριν βλακωδώς πάμε να ξαναψηφίσουμε τα ίδια και τα ίδια, κρατάει δηλαδή θα λέγαμε μια ισορροπία ως προς την απόδοση ευθυνών διότι ένα κράτος, πέραν από οτιδήποτε άλλο, είναι και ο καθρέφτης του λαού ο οποίος υπόκειται σε αυτό.
* Βλέπετε αλλαγές ή έστω επιδράσεις από την «εποχή του μνημονίου», τόσο σε εσάς, στη δουλειά σας αλλά και στην προσωπική σας ζωή όσο και στο κοινό σας; Πώς θα σχολιάζατε αλήθεια όλη την κατάσταση που βιώνουμε όλοι οι πολίτες αυτής της χώρας εδώ και ένα χρόνο περίπου και, κατά τα φαινόμενα, θα ζήσουμε μαζί της για πολύ καιρό ακόμα;
Αυτό που βλέπουμε και μας ενοχλεί είναι πως αν και κατά καιρούς ο κόσμος έχει περάσει αρκετές καταστάσεις περίεργες και δύσκολες και ιδιαίτερα πιεσμένες πρώτη φορά είναι τόσο μουδιασμένος και φοβισμένος. Είναι επικίνδυνο το ότι έχει σχεδόν πειστεί πως δεν μπορεί να κάνει κάτι γι’ αυτό παρά να «χορεύει» όπως του χτυπάνε…Κυρίως στην ψυχολογία δηλαδή εντοπίζουμε το πρόβλημα και στην έλλειψη πίστης στην προοπτική βελτίωσης και επανάκαμψης. Πιστεύουμε πως κυρίως ζούμε μια κρίση αξιών και ύστερα έρχεται η περίφημη και, κατά τη γνώμη μας, τεχνητή οικονομική κρίση. Το κοινό μας είναι ταυτισμένο με αρκετά απ’ τα τραγούδια μας και τα τραγούδια μας είναι απ’ τη φύση τους ζωηρά και αισιόδοξα και με θετικά μηνύματα ελπίδας. Οπότε νομίζουμε πως και εμείς και το κοινό μας σε γενικές γραμμές τα πάμε καλά! Η μουσική για εμάς είναι η ζωή μας και κανένα μνημόνιο δεν θα μας επηρεάσει ως προς αυτό... Έτσι προτείνουμε και στον κόσμο να μην αφήσει καμιά καλοστημένη κομπίνα να του τσακίσει την ψυχολογία, να κάνει υπομονή αλλά έχοντας τις κεραίες του πάντα ανοιχτές, να πιστεύει στον εαυτό του και τέλος να ανακαλύψει τα θετικά που πάντα, μα πάντα, αφήνει πίσω της μια δύσκολη κατάσταση.
* Η «επέτειος» των δέκα χρόνων του γκρουπ με παρακινεί να σας ρωτήσω κάτι λίγο περίεργο παιδιά. Οι αδελφοί Κατσιμίχα - που ήταν και δίδυμοι! - δεν άντεξαν τις κάθε είδους πιέσεις αυτής της δουλειάς και μετά από μια λαμπρή διαδρομή διέλυσαν το σχήμα τους αρκετά πρόωρα, οι περισσότεροι συμφωνούμε ότι είχαν ακόμα πολλά να δώσουν μαζί (ίσως αυτός είναι και ο λόγος της πρόσφατης, έστω και προσωρινής, επανένωσης τους). Ανεξάρτητα λοιπόν από άλλους, εξωτερικούς παράγοντες είστε σίγουροι ότι η αδελφική σας σχέση θα αντέξει και δεν θα υποχώρησε σε κάποια έντονη στιγμή, με αποτέλεσμα βέβαια και το γκρουπ να σταματήσει να υπάρχει; Έχετε αντιμετωπίσει, ίσως ακόμα συζητήσει ποτέ αυτό το ενδεχόμενο;
Είμαστε σίγουροι πως οι αδελφοί Κατσιμίχα, πολύ απλά, μετά από πολλά χρόνια και αφού δούλεψαν σκληρά, με συνέπεια και αγάπη για τη μουσική, έγραψαν «ύμνους» και οδήγησαν στον σωστό δρόμο τη γενεά τους αλλά και αυτές που ακολούθησαν και ακολουθούν, αφήνοντας μια τεράστια κληρονομιά από τραγούδια που πάντα θα είναι σημαία για όσους απέμειναν να προσπαθούν να υπηρετήσουν τη φωτεινή πλευρά της ελληνικής μουσικής, συνειδητοποίησαν πως όταν έχουν να δώσουν κάτι πραγματικά σημαντικό θα δηλώνουν και πάλι παρών. Και είναι πολύ σημαντική, τίμια και ειλικρινής η στάση τους που αποδεικνύει για άλλη μια φορά πως το επίκεντρο της δημιουργίας τους είναι η ίδια η μουσική και τα σημαντικά τραγούδια. Θα ήταν ευλογία να μπορέσουμε κάποτε να σταθούμε άξιοι και ικανοί και εμείς να αφήσουμε με τόσο εύστοχο, όμορφο και ποιοτικό τρόπο τέτοιο έργο που να μας επιτρέψει να νιώσουμε πως όσα θέλαμε τα είπαμε και να δώσουμε τη σκυτάλη σε κάποια επόμενη γενεά. Καμιά δυσκολία δεν λύγισε ποτέ όποιον είναι ερωτευμένος μ’ αυτό που υπηρετεί, απλά όταν ο έρωτας γίνεται πλέον αγνή αγάπη είναι πια καιρός να «φρενάρεις» και να απολαύσεις τους κόπους σου.
* Και τα σχέδια σας για αυτή τη χρονιά, για όσο διάστημα της τουλάχιστον υπάρχουν ήδη;
Μετά από τη κυκλοφορία ενός album η επόμενη κίνηση για κάθε μουσικό είναι να το επικοινωνήσει ζωντανά ώστε να αφουγκραστεί τις αντιδράσεις του κοινού και να διαπιστώσει αν έχει πράγματα να τους δώσει. Εμείς ξεκινήσαμε στο «Αρχιτεκτονική» από τις 11 Φεβρουαρίου, κάθε Παρασκευή και Σάββατο, μια σειρά σύγχρονων οπτικοακουστικών παραστάσεων για τις οποίες δουλεύαμε επί ένα και πλέον χρόνο και βασίζονται σε μετακινούμενα σκηνικά που υποστηρίζονται από led οθόνες τελευταίας τεχνολογίας, κατά τη γνώμη μας προτείνουμε κάτι εντελώς καινοτόμο για τα δεδομένα της ελληνικής live rock μα και λόγιας σκηνής. Έτσι γιορτάζουμε, μαζί με τους φίλους μας και με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, αυτά τα δέκα χρόνια που μόλις κλείσαμε στη δισκογραφία. Θα ακολουθήσει περιοδεία στην Ελλάδα όπου θα παρουσιάσουμε την ίδια παράσταση, πράγμα ιδιαίτερα δύσκολο λόγω του μεγέθους της παραγωγής. Όσοι πιστοί ή ακόμα και απλά περίεργοι…προσέλθετε
Πηγη avgi.gr
Blogger Comment
Facebook Comment