Ο θάνατος δεν τους εμπόδισε
Συγκλονιστική είναι η ιστορία της 32χρονη Magali Jaskiewicz από την Γαλλία, που ούτε ο θάνατος δεν κατάφερε να τη χωρίσει από τον αγαπημένος της σύντροφο....
Η Jaskiewicz παντρεύτηκε το προηγούμενο Σάββατο τον νεκρό σύντροφο της Jonathan George ενώπιον συγγενών και φίλων.
Ο νυν «σύζυγος» σκοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχημα με μοτοσυκλέτα δύο μέρες πριν από τον προγραμματισμένο γάμο τους τον περασμένο Νοέμβριο, αλλά η γυναίκα ήθελε να «δέσει» την ζωή της μαζί του με κάθε τρόπο.
Ψάχνοντας λοιπόν τον τρόπο να τελεστεί το μυστήριο βρήκε ένα «παραθυράκι» στον νόμο της χώρας, που δίνει το δικαίωμα να επιτραπεί ο γάμος μετά τον θάνατο του ενός συντρόφου, εφόσον όλες οι διαδικασίες είχαν γίνει από πριν.
Χωρίς δεύτερη σκέψη η 32χρονη προσκόμισε τα προσκλητήρια του γάμου της, αποδεικτικά ότι είχαν κοινό λογαριασμό στην τράπεζα και ότι συζούσαν από το 2004.
Προσκόμισε ακόμα αποδείξεις ότι είχε παραγγείλει το νυφικό της, ενώ ο νεκρός σύζυγος της είχε αγοράσει το κουστούμι του.
Η αποφασιστικότητα της κοπέλας ανάγκασε την αρμόδια υπηρεσία να της δώσει την άδεια για την τέλεση του μυστηρίου.
Οπλισμένη με περίσσιο θάρρος παντρεύτηκε τον αγαπημένο της στο δημαρχείο της πόλης Ντομαρί- Μπαρονκούρ, δημιουργώντας ανάμικτα συναισθήματα στους καλεσμένους.
Ωστόσο, δεν είναι το πρώτο περιστατικό. Περίπου 10 τέτοιοι γάμοι έχουν τελεσθεί μέχρι σήμερα στην Γαλλία, εξαιτίας του θανάτου του ενός ή του άλλου συντρόφου.
Μαζί και στη ζωή και στο θάνατο
Εζησαν μαζί ευτυχισμένοι μισόν αιώνα και τέσσερα χρόνια. Ετσι, αποφάσισαν να φύγουν μαζί από τον κόσμο. Ο διάσημος βρετανός μαέστρος Εντουαρντ Ντάουνς και η σύζυγός του Τζόαν τερμάτισαν οικειοθελώς και αξιοπρεπώς τη ζωή τους, χωρίς πόνο, στην κλινική υποβοηθούμενης αυτοκτονίας Dignitas στην Ελβετία. Εκείνος ήταν 85 ετών, εκείνη 74.
«Πέθαναν ειρηνικά και υπό συνθήκες που οι ίδιοι επέλεξαν, με τη βοήθεια της ελβετικής οργάνωσης Dignitas στη Ζυρίχη» αναφέρεται σε χθεσινή ανακοίνωση των δύο παιδιών τους. Γράφουν επίσης: « Ο πατέρας μας, σχεδόν τυφλός και όλο και περισσότερο κουφός, είχε μια μακρά, πλούσια και διακεκριμένη καριέρα ως διευθυντής ορχήστρας. Και οι δύο είχαν πολύ γεμάτη ζωή. Θεωρούσαν ότι ήταν ιδιαίτερα τυχεροί που η ζωή ήταν τόσο γενναιόδωρη απέναντί τους και ότι αντάμειψε τους κόπους τους και σε επαγγελματικό και σε προσωπικό επίπεδο. Οι γονείς μας δεν είχαν θρησκευτικά πιστεύω και γι΄ αυτό δεν θα τελεστεί κηδεία».
Ο Ντάουνς γεννήθηκε στο Μπέρμιγχαμ και άρχισε να μαθαίνει βιολί σε μικρή ηλικία. Μετά τις μεταπτυχιακές σπουδές του, σταδιοδρόμησε στη μουσική. Η λαμπρή συνεργασία του, διάρκειας 50 ετών, με τη Βασιλική Οπερα του Λονδίνου ξεκίνησε το 1952. Το 1953 άρχισε την καριέρα του ως μαέστρος, η οποία τελείωσε το 2005 στο «Κόβεντ Γκάρντεν» με δέκα παραστάσεις στο «Ριγκολέτο» του Βέρντι. Συνολικά διηύθυνε 49 όπερες και 950 παραστάσεις στη Βασιλική Οπερα του Λονδίνου, όπου συνεργάστηκε με τους μεγαλύτερους τραγουδιστές όπερας της γενιάς του. Συνεργάστηκε επίσης με την Οπερα της Αυστραλίας και τη Φιλαρμoνική Ορχήστρα του ΒΒC.
Η σύζυγός του, Τζόαν Ντάουνς, ασχολούνταν με τον κλασικό χορό. Είχε ξεκινήσει την καλλιτεχνική της σταδιοδρομίαως χορεύτρια μπαλέτου και με το πέρασμα των χρόνων εξελίχθηκε σε χορογράφο, ενώ εργάστηκε και ως τηλεοπτική παραγωγός.Μία παρανοϊκή ιστορία αγάπης
Ένας Βιετναμέζος, μην αντέχοντας τον θάνατο της γυναίκας του, ξέθαψε τη νεκρή και αφού τη μετέφερε στο σπίτι κοιμόταν δίπλα της επί πέντε χρόνια διότι, όπως είπε, ήθελε να την αγκαλιάζει στο κρεβάτι, γράφει σήμερα μία ηλεκτρονική εφημερίδα του Ανόι.
Ο 55χρονος, που ζει σε μία μικρή κωμόπολη της κεντρικής επαρχίας Κουάνγκ Ναμ, άνοιξε τον τάφο το 2004, κάλυψε το λείψανο με πηλό δίνοντάς του το σχήμα γυναικείου σώματος, το έντυσε και το τοποθέτησε στο κρεβάτι, εξηγεί η εφημερίδα Vietnamnet.vn.
Όπως δήλωσε ο Λε Βαν, όταν πέθανε η γυναίκα του το 2003, εκείνος κοιμόταν κάθε βράδυ πάνω στον τάφο της, αλλά 20 μήνες αργότερα, καταπονημένος από τις βροχές, τον άνεμο και το ψύχος, αποφάσισε να σκάψει ένα τούνελ στον τάφο ώστε «να κοιμάται μαζί της» .
Τα παιδιά του όμως ανακάλυψαν κάποια στιγμή τί συμβαίνει και τον εμπόδισαν να πηγαίνει στον τάφο. Έτσι μια νύχτα του Νοεμβρίου 2004 εκείνος ξέθαψε το λείψανο της γυναίκας του και το μετέφερε στο σπίτι.
Η Vietnamnet.vn δημοσίευσε μία φωτογραφία του Βαν με ό,τι έχει απομείνει από την αγαπημένη του σύζυγο, που εξακολουθεί να βρίσκεται στο σπίτι.
Ο Βαν, πατέρας επτά παιδιών, δήλωσε ότι επί χρόνια οι γείτονες δεν τολμούσαν να πατήσουν το πόδι τους στο σπίτι του.
«Είμαι ένας άνθρωπος που παίρνει τα πράγματα διαφορετικά. Δεν είμαι σαν όλους τους φυσιολογικούς ανθρώπους», παραδέχτηκε.
Μια συγκλονιστική ιστορία αφοσίωσης ενός άνδρα στη σύζυγό του
Μια συγκλονιστική ιστορία αγάπης και αφοσίωσης ενός άνδρα στη σύζυγό του αποδεικνύει ότι υπάρχουν ακόμα ζευγάρια που μοιράζονται τα πάντα στις δύσκολες στιγμές! Ο Αλκιβιάδης
Γιαννούλης, καφετζής από τη Σάμο, δεν δίστασε να δωρίσει στη σύζυγό του Ελένη Γιαννούλη-Κουτσού το νεφρό του με τη μέθοδο ασύμβατου δότη, όταν σ’ εκείνη διαγνώστηκε νεφρική ανεπάρκεια τελικού σταδίου.
«Μια φορά με γέννησε η μητέρα μου και μια φορά με γέννησε ο άνδρας μου!» είναι τα πρώτα λόγια που είπε στην «Espresso» η κυρία Ελένη Κουτσού, που είναι νοσηλεύτρια στο Κέντρο Υγείας σ’ ένα χωριό του δήμου Πυθαγορείου. «Οταν έμαθα ότι ο άνθρωπος ζει και μ’ ένα νεφρό, δεν το σκέφθηκα καθόλου» πρόσθεσε ο κ. Αλκιβιάδης Γιαννούλης.
Η μεγάλη περιπέτεια που λίγο έλειψε να στοιχίσει τη ζωή της κυρίας Ελένης ξεκίνησε πριν από περίπου έξι χρόνια: «Γνωρίζαμε από την αρχή ότι κάποια στιγμή θα είχα σοβαρό πρόβλημα με το νεφρό μου. Το 2003, λοιπόν, μου είπαν ότι έχω νεφρική ανεπάρκεια τελικού σταδίου και ο γιατρός μού είπε ότι πρέπει να ξεκινήσω αιμοκάθαρση και να μπω στη λίστα για μεταμόσχευση» λέει.
Για τρία χρόνια υπέμεναν την ταλαιπωρία της αιμοκάθαρσης και ζούσαν την αγωνία του πολυπόθητου τηλεφώνου ότι βρέθηκε μόσχευμα. Ενα βράδυ το 2006 παρακολουθώντας ειδήσεις στην τηλεόραση είδαν ένα ρεπορτάζ για τη μεταμόσχευση νεφρού από ασύμβατο δότη ως προς την ομάδα αίματος, στο Λαϊκό νοσοκομείο της Αθήνας. Αυτό ήταν... «Μέχρι τότε γνωρίζαμε ότι για να κάνω μεταμόσχευση έπρεπε να βρεθεί μόσχευμα από συμβατό δότη. Οταν ακούσαμε για την ασύμβατη μεταμόσχευση, κοιταχτήκαμε στα μάτια. Λίγα δευτερόλεπτα μετά, μου είπε χωρίς να το σκεφτεί ότι θα μου δώσει το νεφρό του. Τα έχασα... Ξέσπασα σε κλάματα. Μετά φοβήθηκα μην πάθει εκείνος κάτι κακό. Το συζητήσαμε με τους γιατρούς, που μας εξήγησαν τι έππρεπε να κάνουμε με όλες τις λεπτομέρειες. Μάλιστα, τον έστειλα μόνο του στον γιατρό να μιλήσουν. Από την αρχή ήταν σταθερός στην απόφασή του. Ακόμα και όταν κατεβαίναμε από το ταξί για να πάμε στο Λαϊκό την ημέρα της επέμβασης, τον ρωτούσα αν ήταν σίγουρος. Εκείνος μου είπε μόνο: “Ελένη, πάμε”».
«ΕΝΙΩΣΑ ΝΑ ΛΥΓΙΖΩ, ΑΛΛΑ ΕΚΕΙΝΟΣ ΔΕΝ ΠΑΡΑΠΟΝΕΘΗΚΕ ΠΟΤΕ»
Ο δρόμος μέχρι το χειρουργείο για την επέμβαση της κυρίας Ελένης Γιαννούλη ήταν μακρύς. Για περίπου τρεις μήνες, τόσο εκείνη όσο και ο σύζυγός της έπρεπε να κάνουν εξονυχιστικές και πολλές φορές επώδυνες εξετάσεις. Γαστροσκόπηση, κολονοσκόπηση, αξονικές είναι μόνο μερικές από τις δεκάδες εξετάσεις στις οποίες υποβλήθηκαν και οι δύο.
«Εγώ ένιωσα να λυγίζω κάποιες φορές, εκείνος όμως ποτέ δεν παραπονέθηκε. Αντίθετα, μου έδινε κουράγιο, όπως και η κόρη μου» λέει στην «Εspresso» συγκινημένη η νοσηλεύτρια. Το Μάρτιο του 2006 ο κ. Αλκιβιάδης δώρισε το νεφρό του στην Ελένη του. Σήμερα πια, τρία χρόνια μετά την επέμβαση, η ζωή του ζευγαριού έχει βρει τους κανονικούς της ρυθμούς. Εκείνη συνεχίζει να προσφέρει τις υπηρεσίες της ως νοσηλεύτρια κι εκείνος να δουλεύει στο καφενείο του και φέτος θα γιορτάσουν τη δέκατη πέμπτη επέτειο του γάμου τους. Χωρίς να το έχουν συνειδητοποιήσει, όμως, οι δυο τους έχουν γίνει είναι ένας «ζωντανός φάρος ελπίδας» που φωτίζει όλη την Ελλάδα. Ηδη μια γυναίκα από τη Σάμο που έμαθε την ιστορία τους έδωσε το νεφρό της στον σύζυγό της, ενώ ένα ζευγάρι από την Πτολεμαΐδα επικοινώνησε με τον κ. Αλκιβιάδη Γιαννούλη για να μάθει λεπτομέρειες, καθώς ενδιαφέρεται να κάνει το ίδιο!
Η προσφορά αγάπης του Αλκιβιάδη Γιαννούλη βραβεύτηκε στα «Αριστεία Ζωής», που διοργάνωσε τον Ιανουάριο το περιοδικό «Forma» με την αιγίδα του υπουργείου Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης. «Δεν πρέπει να χάνουν το κουράγιο τους όσοι περιμένουν μόσχευμα» λέει στην «Espresso» ο κ. Γιαννούλης: «Να έχουν πίστη και να ξέρουν ότι όσο υπάρχουν άνθρωποι υπάρχει ελπίδα»...
Blogger Comment
Facebook Comment